Yazdığım sözler, çalıp/yazıp/kaydettiğim sesler, çektiğim fotoğraflar ıvır zıvırın hepsi birer kendimi kendime hatırlatma notudur. “Eve dönüp de kendimi bulamazsam belki ordan burdan bakıp hatırlarım” diye yola döktüğüm ekmek kırıntılarıdır. Çoğu zaman gerekmez ama bazen bi göz atıp da “ha, tamam” demem gerekebilir. Sonra yine ekmek kırıntıları dökmeye devam ederim.
Başka birileri eve dönüp de kendilerini bulamazken, bunlara bakıp da, “ha, tamam” diyip yollarına bi şekilde devam ediyorlarsa… ne mutlu bana, sen bensindir, ben de sen…
Sanat mı? Yok öyle bşi…
