“Bore Me to the End of Time” (Beni Sonsuza Dek Bunalt), 15 Mart 2013’de Bilkent’de gitarist Berk Günay, İpek Akçalı ve Mustafa Çağatay Erol tarafından ilk kez seslendirilmiştir. 2013 Ocak ayında yazılmıştır. Parça bir süreç (process) parçasıdır, anlatısal (narrative) bir yöne sahip değildir. Parça, bir yandan da Minimalizm’e kinayeli bir göndermedir. Parçada biri bariz, biri gizli iki süreç vardır. Gizli olan süreçte, nota seçimleri ve ritmik yapısı matematiksel bir algoritmaya dayalıdır ve bu algoritma, toplamında tekrarlayıcı, sınırlı varyasyonlu, homojen bir doku yaratan serbest bir kontrpuanla sonuçlanır. Her dinleyici, bu doku içindeki farklı ayrıntılara dikkat edecek ve farklı bir zaman duygusu deneyimleyecektir. Bu homojen dokuyu korumak için parçada hiç bir artikülasyon ve vurgu kullanılmamış, her şeyin olabildiğince mekanik ve legato çalınması istenmiştir. Besteci, burada, aslında böyle bir şeyin mümkün olamayacağını, enstrümanların doğasından ve çalım tekniğinden kaynaklanacak küçük varyasyonların, artikülasyonların ve cümlelemelerin kaçınılmaz olduğunu kanıtlamaya çalışmaktadır.
Parçadaki bariz olan süreçte ise, bestecinin çalıcılardan istediği başka bir imkansız şey ise parçanın tam ortasına kadar (Altın Oran’a kadar değil), en hafif dinamikten en kuvvetli dinamiğe yükselmeleri ve buradan parçanın sonuna kadar en hafif dinamiğe dönmeleridir. Bu süreç, parçanın temposunda da aynı noktaya kadar düzenli bir hızlanma ve bu noktadan parçanın sonuna kadar düzenli bir yavaşlamayla da ayrı bir boyut kazanacaktır. Tempodaki bu çok ufak kademeli hızlanmayı ve yavaşlamayı kontrol etmek için de çalıcılar kulaklıklarından duyacakları önceden hazırlanmış metronom kaydıyla çalacaklardır.
Parçanın, ismindeki vaadi gerçekleştirip gerçekleştirmediğine dinleyiciler kendi deneyimlerine göre karar vereceklerdir.
留言