Kenny Werner'ın “Effortless Mastery” adlı kitabından alıntıdır:
Louis Armstrong, Duke Ellington, Bix Biederbecke, Fats Waller, James P. Johnson, Jelly Roll Morton, Scott Joplin, Charlie Parker, Dizzy Gillespie, Miles Davis, Bud Powell, Bill Evans, Ornette Coleman, Thelonious Monk, John Coltrane.
Yukarıdaki listenin, caz geleneğinin oldukça iyi bir özeti olduğu konusunda fikir birliğine varabilir miyiz? Bu insanların ortak noktaları neydi?
Hepsi de yenilikçiydi. Gelenek “yenilenme”dir.
Bir müzisyenin ulaşabileceği en yüksek hal, benliğin olmadığı haldir. Nehir yatağının güçlü sularla beslenmesi gibi, biz de esin veren düşüncelerle besleniriz. Pek çok kişi için böyle bir kanal olmak, bir efsaneden ya da hüsnükuruntudan birazcık daha fazla bir şeydir. Sanatçılar genellikle, kendi isteklerini terketmekte güçlük çekerler, bu yüzden de uğraşmak zorundadırlar. Zihinsel ve duygusal etkinlik nehri onları sürükleyip götürür. Aşağılık duygusu, yetersizlik duygusu ve kaygılar içinde boğulurlar-mücadele kutsal savaş ile karıştırılmış ve duygusal bir şekle sokulmuştur. Oysa mücadele sadece egoları iledir. Kendimizden geçmemizi sağlaması gereken müzik yapma eylemi, olsa olsa aylık faturaları ödemek kadar eğlenceli hale gelir! İnsanlara, kendilerini müziğe çeken ilk müzisyenin kim olduğunu sorduğumda, bu sınırlamaları aşmış müzisyenleri anıyorlar genellikle. Böyle insanların elinde, müziğin, hayatları değiştirme gücü vardır. Onların konserlerine giden çömezler bile içlerinde bir şeylerin açıldığını hisseder. İnsanlar bu hale her türden işi yaparken ulaşabilirler, ama bu genellikle gerçekleşmez, çünkü yaptıkları işleri yaratıcı veya “kutsal” görmezler. Bu özel duyguyu içeren bir konsere gittikten sonra, eve gidip televizyonu açmadan önce onbeş dakika bekleme gereği hissedebilirler. Eğer müziğin böyle bir etkisi varsa, bu gerçekten önemlidir!